“Ik hoor hier niet”
Ik herhaal het tot in den treuren. Steeds wanneer ik laat zien dat ik iets doe wat buiten een gebaand pad gaat, voel ik het; Een afscheiding, een gevoel van isolatie tot de rest van de maatschappij. Want iedereen om mij heen lijkt zijn plek te hebben gevonden. Iedereen lijkt te weten wat die doet, behalve ik.
Relateerbaar? Er klopt namelijk geen bal van! Jarenlang roep ik dit al als een soort zelfvervullende mantra, die door mijn eigen beperkte blik steeds bevestigd wordt. Als je zo ontzettend geloofd in een afscheiding tot alles en iedereen, dan ga je dat ook zeker tegenkomen.
Het gevoel van nergens thuishoren. Een overtuiging die geworteld zit in een diepe verwonding. Vaak opgelopen als kind, in de kiem gesmoord enthousiasme bijvoorbeeld. Een eigenheid wat zich niet op de vrije loop kon presenteren. Straf en oordeel zijn het gevolg van het laten zien van authenticiteit. Laten we eerlijk zijn; dat zij die deze eigenheid afstraffen, zichzelf ook ontzettend onbegrepen voelen. Zich ook geïsoleerd voelen van de maatschappij. En was deze persoon van een oudere generatie? Is het veelal te danken aan oudere culturele principes zoals; ”doen zoals het hoort” of het wegstoppen van de ware identiteit om goede vrede en een gendernorm te handhaven.
In werkelijkheid voelt iedereen zich anders en tot op zekere hoogte afgescheiden en geïsoleerd. In deze isolatie lukt het men niet om verder te kijken dan de eigen bubbel die is gecreëerd. Wordt het gebruikt als excuus om te blijven zitten en niets te doen. Je kop in het zand steken en maar niet te zijn zoals je bent. Om je ruimte niet in te nemen.
Ik weet hoe het is, ik heb het zelf. Maar dit gedachtegoed is een giftig patroon waar je nimmer uit kunt ontsnappen als je er maar stug aan blijft vasthouden. Ik snap het wel, er zit een soort houvast aan deze overtuiging. Een soort opluchting dat je je in ieder geval kan identificeren met het vreemd zijn. Een troost halen uit de eenzaamheid van isolatie.
Maar toch is er in ieder van ons die deze filosofie handhaaft een diep verlangen om erbij te horen. Gezien te worden, te verbinden. Een plek te vinden in deze altijd zo geformuleerde “grote boze buitenwereld”.
En dan is er weer de tweestrijd om weg te vluchten waar niemand je kan vinden, of juist de diepe wens om bij mensen te zijn die je wel accepteren zoals je bent.
Dus je zoekt voor bevestiging in alles en iedereen. Herkenning, goedkeuring. Want ben je wel goed genoeg zoals je bent? Moet je niet wat meer sleutelen aan jezelf? Of nee wacht, is dat dan wel juist? Maar hoe word ik anders geaccepteerd?
Het is een vicieuze cirkel waarin je terechtkomt en hij gaat rond en rond en rond tot je uiteindelijk zo gek wordt dat het niet anders meer kan. De bom barst, je valt uiteen en ziet dan plots een keuze.
Je kunt of in het narratief blijven van de eenzame vreemde eend in de bijt. Verstoppende voor de schijnwerpers en kritische blikken. Of je gaat staan en je laat zien wie je bent. Ondanks de angst en het op de loer liggende commentaar.
Verbinding ontstaat vanuit zelfacceptatie. Als jij jezelf niet accepteert, gaan anderen dat ook niet doen. De buitenwereld spiegelt je eigen innerlijke belevingswereld. Om uit een patroon te stappen moet je dapper zijn, en dat is doodeng. Want dapper zijn is ook kwetsbaar. En kwetsbaarheid is toch wel zo’n beetje het meest gevreesde wat er bestaat.
Echter, is het nodig. Het is nodig om kwetsbaar te zijn. Om eerlijk te zijn naar jezelf en dat wat je ziet leert te omarmen. Het begint vanuit jezelf. Je kunt de schuld niet eindeloos afschuiven op een maatschappij, of op je verleden. De maatschappij draait gewoon door en je verleden kun je niet veranderen. Waar je wel grip op hebt, is hoe je in het hier-en-nu handelt.
Ga bij jezelf na: waarom hecht ik zoveel waarde aan deze overtuiging? Waarom identificeer ik mij met het zijn van het lelijke eendje ten koste van mijzelf en mijn eigen geluk?
Échte verandering, begint van binnen. Maar daarvoor moet je wel durven. En vanuit die verandering en acceptatie stap je je licht in.
Ik schrijf dit puur omdat ik het zelf moet doen. Ik ben altijd al bang geweest om in het licht te stappen. Om kwetsbaar te zijn. Maar als schrijver is het mijn taak om kwetsbaar te zijn. Soms moet je naakt over een drukke straat lopen. Want als ik het niet doe, wie dan? Als niet nu, wanneer dan?
-Marly Loomans 2023